Mens en lijden

Hey.

Ik wil jullie even aanspreken op iets.

Onlangs sprak ik met een hele goede vriendin van mij. Zij vertelde mij hoeveel moeite ze wel niet had met mensen die enkel maar naar het uiterlijk keken. Ik vind dit zelf ook zeer erg. Mensen hebben soms al van hunzelf een zeer laag zelfbeeld. Daar komt dan nog eens bij dat anderen hen steeds zeggen dat ze niet mooi zijn. Deze mensen lijden hier echt onder. Het is onverantwoord hoe sommigen er alles aan zouden doen om hun medemensen zo slecht te doen voelen. Wat ze niet doorhebben, is dat degenen die hiermee geconfronteerd worden, vaak met zeer negatieve gedachten zitten.


Ze denken dat ze het niet verdienen om nog gelukkig te zijn, ze gaan deze 'pestkoppen' werkelijk geloven wanneer deze zo'n kwetsende dingen zeggen en zo verder.. In onze samenleving worden we steeds meer geconfronteerd met eetstoornissen, depressies, zelfmoorden, zelfverwonding, ... en we doen er niets aan..

Bij deze wil ik alle mensen die zo'n dingen al veroorzaakt hebben even op hun plaats zetten. Je zou je werkelijk moeten schamen! Maar natuurlijk hebben deze mensen dit nooit door.. Kinderen die gepest worden komen ook steeds vaker voor en er wordt steeds minder over gepraat.. Ze durven er niet over beginnen tegen hun ouders of schamen zich, omdat ze denken dat het hun eigen fout is dat ze gepest worden. Personen die werkelijk mooi zijn, maar toch zo afgekraakt worden, kijken opeens met afgunst in de spiegel. 

Het is niet omdat deze mensen dit niet vertellen, dat ze daarom niet worstelen met allerlei gedachten. Meer dan de helft van de tieners heeft ooit al eens gedacht aan zelfmoord.. Het is niet omdat het niet op de oppervlakte te zien is, dat er daarom niets aan de hand is met deze persoon. 

The happiest people mostly hide the biggest tears.. 

Denk hier maar eens over na..

                                                                                                                                                 

'Je suis Charlie'

Wereldnieuws is het. De aanslag in Charlie Hebdo. De hele wereld is aangedaan van de gebeurtenissen en weet niet wat gezegd. Toen we gisteren het nieuws opzetten, was dit het eerste dat ik zag. Eén van de twee mannen schoot een agent dood, die al op de grond lag, en de twee liepen verder. Het is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. 

Op zo'n momenten vraag ik me af wat er in deze mensen hun hoofd omgaat. Het kan toch niet zijn dat zij zelf anderen willen vermoorden? Wanneer iemand met iets van jou spot, zal je hen toch ook niet door het hoofd schieten? Duizenden vragen komen in mij op en onbegrip neemt de overhand. Wij weten niet wat de mensen soms kunnen aanrichten, tot het gebeurt. 

Wetende dat deze mensen niet de enige zijn die tot deze daden in staat zijn, roept angst bij me op. Wat als dit bij ons gebeurt? Het feit dat het zo dicht bij ons gebeurd is, laat ons toch wel realiseren dat het ook bij ons kan gebeuren. Wanneer we schietincidenten in Amerika zien, zit het in ons achterhoofd dat het ver weg is, dat het niet bij ons kan gebeuren. Frankrijk ligt al een stuk dichter bij ons, onze ogen gaan open en we beseffen dat dit de harde realiteit is. 

Speculaties, het zal niet bij deze enige aanslag blijven. Parijs leeft in angst en nog geen dag later staat het nieuws op springen van twee nieuwe aangrijpende gebeurtenissen. Twee gijzelingen, de ene begint 's ochtends, de andere op de middag. Frankrijk is in rep en roer, de aanslag heeft het wereldnieuws bereikt. De redactie staat op springen, live beelden van de gijzelingen kunnen gevolgd worden via het internet. Zou dit dan de start van WOIII zijn? Kunnen we nu niet meer op ons gemak zitten en moeten we steeds bang zijn voor terroristische daden? Moeten we nu tot onze dood in angst leven? Wachtend op de volgende aanslag?

7 januari 2015 is een datum die voor eeuwig in ons geheugen gegrift zal staan. De dag waarop cartoonisten werden vermoord, omdat ze hun mening tekenden. De dag waarop vrije meningsuiting tegengesproken werd. De dag waarop vrije meningsuiting door sommigen in vraag werd getrokken. Samen met vele anderen kom ik op tegen onterechte doding. Deze mensen verdienden het niet om te sterven. Ze deden niks verkeerd. Satirische humor is ook humor. 

Charlie Hebdo legt de pennen niet neer. Dit voorval zal hen niet afremmen om hun blad uit te brengen en dat vind ik zeer mooi. Deze mensen moeten opstaan tegen terroristen en tonen dat ze hen niet zo gemakkelijk klein krijgen. Elke persoon moet het recht krijgen om zijn mening te uiten en dit moet zonder geweld gebeuren. 

#JeSuisCharlie

                                                                                                                                                 

Regina Spektor - Laughing With

Is er een leven na de dood? Iedereen heeft zich deze vraag wel al eens gesteld in zijn leven. Ik betrap mezelf er soms op dat ik hier wel eens over kan zitten piekeren. Niemand kan met zekerheid vertellen of er nu wel leven na de dood is of niet. Misschien zijn we allemaal wel een reïncarnatie van iets of iemand? Misschien gaan we na onze dood wel naar een nieuwe wereld, waar we de kans hebben om ons leven opnieuw te doen? Maar wat er echt gebeurt nadat we doodgaan, kan niemand ons vertellen. 

Ikzelf geloof in een leven na de dood. Ik kan er niet overheen dat er niets zou zijn na de dood. Het maakt me daadwerkelijk bang. Ik denk dat ik er vooral in geloof om mezelf wat gerust te stellen. Wat er gebeurt na onze dood? Daar kan ik geen definitie op plakken. Ik weet niet of ik nu geloof dat we terugkeren als een ander persoon, of als we terugkeren als dieren. Ik geloof gewoon dat er een leven is na de dood. Wel is het zo, dat ik er bijna zeker van ben dat we, als we terugkeren in een andere ziel, het nooit zullen weten dat we al eens geleefd hebben. Ik ben er zeker van dat ons geheugen steeds opnieuw gewist wordt en dat we een kans krijgen om ons leven opnieuw te leven en misschien sommige dingen beter te doen. 

Zoals ik eerder al vermeldde op mijn blog, geloof ik ook in geesten. Dit betekent dus ook dat ik geloof dat we als geest kunnen terugkeren op deze wereld. Dit kan zijn om nog een taak te vervullen, of omdat we op deze wereld willen blijven en nog niet klaar zijn om ons lichaam los te laten. Dat ik geloof in een leven na de dood betekent natuurlijk niet dat ik ook in een God geloof. Want zoals ik dit ook al vermeld heb, geloof ik niet in een God, maar wel in iets. 

Wat geloven jullie? Is er volgens jullie een leven na de dood of juist niet? 

                                                                                                                                                 

Oscar et la dame Rose

Tijdens de les bekeken we de film: Oscar et la dame Rose. De film ging over een jongetje, Oscar, die kanker heeft. Hij heeft nog maar enkele dagen te leven. Oscar luistert een gesprek tussen zijn ouders en de dokter af en is verontwaardigd wanneer zijn ouders hem die dag niet meer wil bezoeken. Hij is kwaad op hen en wil met niemand meer praten, omdat iedereen alleen maar liegt tegen hem. Op de gang loopt hij tegen een dame, La dame Rose, die hem niet spaart. Ze wordt kwaad op hem en zegt hem waar het op staat. Oscar heeft verwondering voor deze dame, omdat zij tenminste wel eerlijk is. Wanneer hij terug op zijn kamer is, weigert hij om nog met iemand te praten. De enige persoon waarmee hij wil praten, is La Dame Rose. Eerst staat la dame Rose er een beetje onwennig tegenover, ze wil niet op bezoek bij de jongen, omdat ze hem amper kent en ze heeft teveel medelijden met hem. Thuis bij haar vriend, komt ze tot inzicht wanneer hij haar vertelt over een cadeau dat hij kreeg van een gehandicapte. De dag erna staat Rose aan het bed van Oscar. Zo spendeert Oscar zijn laatste levensdagen in het gezelschap van la dame Rose en ze maken nog heel veel mee. La dame Rose vertelt heel wat levensverhalen aan Oscar en Oscar leert om brieven te schrijven naar God met zijn gevoelens erin. 

De film was zeer ontroerend. Ik moet zeggen dat ik op bepaalde momenten toch ook met een krop in de keel zat. In de film werden ook zeer veel interessante dingen verteld, dat ook als lessen kunnen dienen voor mensen van onze leeftijd. 

Ik raad het jullie zeker allemaal aan om de film te bekijken! 

Als opdracht moeten wij ook een brief schrijven waarin wij onze verwondering schrijven. Hierin zal mijn mening nog duidelijker worden en zal je ook te weten komen welke aspecten me aanspreken. Als jullie de film al bekeken zouden hebben, laat me dan zeker eens weten hoe jullie die vonden! 

Hey Kim

Het is al een lange tijd geleden dat ik je nog eens gezien heb! Ik hoop dat alles goed met je gaat. Zeg, je zei me de vorige keer dat je een goede film zocht om eens te bekijken he? Wel als je zin hebt om een Franse film te bekijken, kan ik je zeker ‘La Dame Rose’ aanbevelen! De film gaat over een jongentje, Oscar, die kanker heeft. Hij ontmoet een ‘roze dame’ en beleeft er uiteindelijk een aantal avonturen mee. Ik zal je niet zo veel vertellen over hoe de film verloopt, dat moet je zelf uitzoeken! Wel wil ik je even uitleggen hoe de film in elkaar zit en welke fragmenten mij ontroerden.

Het is heel duidelijk dat de filmmaker verschillende thema’s gebruikt gedurende het volledige verhaal. Zo gaat het bijvoorbeeld over christendom. Door de Roze mevrouw, leert hij om brieven te schrijven naar God. Hierin moet hij zijn gevoelens verwoorden en elke dag moet hij ook een wens opschrijven. Hij leert God te waarderen en op het einde beweert hij God gezien te hebben. Het ontroerde mij, al geloof ik zelf niet in een God. Ook Oscar geloofde in het begin niet in God, maar door deze brieven te schrijven begint hij er steeds meer en meer in te geloven.

Liefde is een thema dat ook aan bod komt. Oscar heeft een boontje voor Peggy Blue, maar hij durft dit niet te zeggen. Samen met la dame Rose overwint hij zijn angst en gaat hij bij Peggy Blue op bezoek. Enkele dingen gebeuren, waardoor Oscar en Peggy in het begin niet direct bij elkaar komen, maar uiteindelijk hebben ze nog een mooie, kortstondige relatie.

Daarnaast staan de dood en ziekte samen centraal. Het verhaal speelt zich af in een kinderziekenhuis, waar dus allemaal zieke kinderen liggen. Oscar zelf is ook ziek, maar de dokters weten dat het bij hem niet positief zal aflopen. Oscar heeft een ongeneeslijke kanker en zijn dagen zijn geteld. Samen met la dame Rose leeft hij naar zijn dood toe, zonder dat hij het zelf beseft. Hij heeft de meest onvergetelijke dagen van zijn leven.

Wat we zeker niet mogen vergeten, is vriendschap. Er ontstaat een heel mooie vriendschap tussen la dame Rose en Oscar. Naarmate de dagen vorderen, raakt la dame Rose steeds meer gehecht aan Oscar en heeft ze steeds meer moeite om hem te laten gaan. In het begin was ze niet echt voor het idee om hem te bezoeken, maar tegen het einde waren de twee onafscheidelijke vrienden. Het is mooi om te zien hoe deze vriendschap opgebouwd werd!

Tot zover de thematiek. Wanneer je al deze thema’s leest zal je waarschijnlijk denken, amai, zo’n boterham! Maar het valt echt heel goed mee. Ik vind dat alle thema’s mooi in elkaar lopen en je merkt ook hoe de filmmaker je duidelijk wil maken hoe belangrijk het wel niet is om een goede vriendschap in het leven te hebben. Doordat Oscar kwaad is op zijn ouders, is de vriendschap met la dame Rose het enige wat hij nog heeft en hier klampt hij zich dan ook aan vast. Naarmate de tijd vordert, groeit de vriendschap. Uiteindelijk is la dame Rose degene die het, het moeilijkst heeft met de dood van Oscar. Wat me ook opvalt, is dat ik veel herkenbare situaties terugvind in de film. Zo merkte ik bijvoorbeeld dat Oscar niet altijd gestraft werd zoals anderen gestraft worden. Als je bijvoorbeeld iets verkeerd gedaan hebt, zal je altijd gestraft worden. Bij Oscar was dit niet het geval. De leerkracht lachte er eens mee en toen het echt te veel werd, ging hij samen met Oscar naar het hoofd. Daar werd hij dan ook niet gestraft, maar werd er eens meelevend naar hem gelachen.

Ik vind het ook zeer jammer dat de jongen niks gezegd wordt. Hij weet amper dat hij doodgaat en wanneer hij het gesprek tussen de dokter en zijn ouders afluistert, hoort hij duidelijk hoe gezegd wordt dat hem nooit iets verteld wordt over zijn situatie. Net als Oscar zou ik ook zeer teleurgesteld zijn in die mensen. Wat ik wel zeer opvallend vond, was dat Oscar naar God brieven schreef. Dit is iets wat ik in onze leefwereld niet vaak meer tegenkom. Het geloof is in deze tijd minder vertegenwoordigd dan vroeger en het is dus ook zeer onwaarschijnlijk dat mensen nog brieven schrijven naar God. Je hebt er natuurlijk altijd die dit nog doen, maar sowieso zijn er minder dan vroeger.

Heb ik je al wat warm gemaakt voor de film? Ik hoop echt dat je hem ooit eens gaat bekijken! Weet je wat me ook echt aansprak tijdens de film? Op een bepaald moment wordt aan la dame Rose gevraagd of ze op bezoek wil gaan bij Oscar. Ze zei resoluut nee. Ik voelde me echt zeer verontwaardigd op dit moment. Als dat die jongen zijn wens is, dan zou je toch wel ja moeten zeggen? Ik bedoel, hij heeft al niet lang meer te leven en tegen zijn ouders praat hij niet meer… . Toen ze uiteindelijk besliste om hem te gaan bezoeken, werd ik terug blij. Ze was niet zoals alle anderen die enkel aan zichzelf denken, maar ze wou de jongen zijn laatste wens nog geven. Ze heeft me niet teleurgesteld en getoond dat er ook nog goede mensen zijn op de wereld. Wat ik ook zeer ontroerend vond, was toen Oscar la dame Rose probeerde op te fleuren. Hij mag dan nog zo jong zijn en zelf doodziek zijn, toch gaat hij ervoor zorgen dat de mensen rondom hem gelukkig zijn. Dit vond ik zo’n mooi gebaar! De jongen houdt meer rekening met de ander zijn gevoelens dan met zijn eigen gevoelens. Hij is totaal niet egoïstisch en dit vind ik zeer mooi. 

Als je naar de film kijkt, zal het je ook opmerken dat Oscar levenslessen krijgt. Hij heeft dit zelf niet door, omdat la dame Rose het iedere keer in een leuk verhaaltje steekt. Ook voor jij en ik, die naar de film kijken, zitten er interessante lessen in! Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat, wie niet sterk is, slim moet zijn. Dit wist ik natuurlijk al langer dan vandaag, maar toch vond ik het een mooie les. Doordat Oscar veel dingen meemaakt in zijn korte leven, weet hij niet altijd goed hoe hij ermee moet omgaan. Door de verhaaltjes van la dame Rose gaat dit dan beter en leert hij uiteindelijk te leven als een goed persoon. Ik vind het zeer grappig hoe la dame Rose ervoor zorgt dat Oscar elke dag tien jaar ouder wordt. Dit is natuurlijk niet echt, maar zo leert Oscar ook hoe het in elk levensjaar is. Het moet dan ook zo blijken dat Oscar steeds de problemen tegenkomt die mensen op die leeftijd ook tegenkomen.

Op een bepaald moment herkende ik een situatie dat ik in het echte leven ook al heb meegemaakt. Toen moest ik toch wel even slikken. Oscar heeft een beste vriend, Pop Corn, waarmee hij zeer veel optrekt. Op een bepaald moment wil hij zijn gevoelens aan Peggy Blue verklaren, en wie staat daar al? Pop Corn. Pop Corn is daar zeer onvriendelijk, hij laat zowat zijn beste vriend vallen voor een meisje dat Oscar ook leuk vindt. Ik herkende deze situatie volledig, niet om het feit dat er twee jongens op hetzelfde meisje vallen, maar om het feit dat Pop Corn zijn beste vriend wat liet vallen. Dit heb ik zelf ook al enkele keren meegemaakt. Dan denk je, dat je een goede vriend hebt, laat die je vallen op het moment dat je hem het meeste nodig hebt. Ik moet wel zeggen dat ik dit echt zeer jammer vind en dat ik hoop dat dit in de toekomst wat verbetert tussen vrienden onderling.

Laat me zeker eens weten welke boodschap je door de film gekregen hebt, want ik moet zeggen dat ik wel iets beseft heb na deze film te zien. In de plaats van altijd te piekeren over van alles en nog wat, is het eigenlijk veel interessanter om van je leven te genieten. Want, zoals je ziet kan het zeer snel gedaan zijn en is je einde er zonder dat je het weet. Dit vind ik ook zo mooi aan deze film. Je ziet hoe Oscar totaal niet bezig is met de dood, al weet hij dat zijn einde nadert.

Ik was zelf zeer ontroerd door deze film, dus ik hoop dat dit bij jou ook zo is! Ik kan je zeker aanraden om deze film te bekijken, want zoals je gelezen hebt, is het de moeite waard. Ik vind zelf dat je de film pas kan bekijken wanneer je echt op je gemak zit, het mag niet in een haastje gebeuren want dan ontloop je de boodschap achter het verhaal.  

Laat je me zeker eens weten wat je ervan vond?

Groetjes!

Jennifer